Gæsahúð og hrollur

Þeir sem þekkja mig vita að ég er enginn Bubba aðdáandi. Þess vegna hef ég aldrei heyrt þetta lag. Textann sá ég hins vegar á síðu hjá gömlum nemanda og um mig fór hrollur. Ég fékk sömu gæsahúðina og alltaf þegar byrjar að hvessa og snjóa og vindurinn gnauðar úti. Sömu tilfinningu og maður upplifði í janúar og október 1995. Þetta er magnaður texti.

Bubbi Morthens - Með vindinum kemur kvíðinn

Fyrir vestan er veturinn stríður
vokir yfir byggð og tíminn líður.
Með sólvana daga, dapurlegan róm
dreymir ekki alla himnanna blóm.

Vegirnir lokast, veturinn hamast,
vörnin er engin, þorpið lamast.
Menn horfa upp í hlíðina, sjá ekki neitt
himinn og jörð renna saman í eitt.

Dag eftir dag snjónum kyngdi niður,
dúnmjúk mjöll, þessi hvíti friður.
Í rökkrinu þorpið sýndist svo smátt,
svo fór hann að hvessa úr annarri átt.

Og með vindinum kemur kvíðinn,
úti er kolsvört hríðin.
Og fjallið það öskrar svo fellur öll hlíðin
og húsin þau hverfa í kófið.

Eitt andartak stóð tíminn kyrr,
æddi síðan inn um glugga og dyr.
Hreif burt vonir, reif upp rætur,
einhvers staðar engill grætur.

Hvers vegna hér - menn spá og spyrja,
spurningar flæða hvar á að byrja.
Fólkið á þig kallar Kristur,
kvölin nístir bræður og systur.

Tárin eru leið til að lækna undir
lífið er aðeins þessar stundir.
Gangverk lífsins þau látlaust tifa
og við lærum með sorginni að lifa.

Og með vindinum?